Czesław Blicharski (1918–2015) pochodzi z Tarnopola w Małopolsce Wschodniej i do dziś pozostaje wierny swej małej ojczyźnie. Przed drugą wojną światową zdążył rozpocząć studia na Wydziale Prawa Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie. Działał aktywnie w szeregach Młodzieży Wszechpolskiej, uczestnicząc w antyrządowych protestach i strajkach studenckich. W 1939 r. przeżył wkroczenie Armii Czerwonej, a rok później został aresztowany przez NKWD i skazany na zsyłkę do łagrów za próbę przedostania się do Armii Polskiej we Francji. Uwolniony w 1941 r. po umowie Sikorski-Majski, dotarł do powstającej w ZSRS Armii Polskiej gen. Władysława Andersa. Zgłosił się jako ochotnik do lotnictwa i trafił do Wielkiej Brytanii, do jednego z polskich dywizjonów bombowych. Odbył kilkanaście lotów nad Niemcy. Po wojnie został na emigracji i przez kilka lat pracował w Ameryce Południowej. W 1956 r. przyjechał do PRL. Zawsze podkreślał, że nie był to powrót – jego Tarnopol został zagrabiony przez Związek Sowiecki. Nigdy nie zaakceptował narzuconego Polsce systemu komunistycznego.